سیامک حبیبی

تقدیم به:
استاد سیامک حبیبی
---------------------------

به استــــــــادم حبیبی یک سلامی

بگویم بعــــد از آن هم یک کلامی

تو را ای جان اسـتاد دوست دارم

بدان که شعـــــر گفتن نیست کارم

هرازگاهی نویـــــــــــسم چیزهایی

که صبح را شب کنم من روزهایی

چو گفتی گویمت شـــعری وخوانم

عزیزی، نازنین، عــمری و جانم

خلاصــــــه درکلاست چون نشینم

به جزآن چهره ات چیـــزی نبینم

لبی خنـــــدان دلی داری چو دریا

صدایت شـــــــــادی آرد نیز گرما

تو را دانش فـــراوان است استاد

اگــــــرچه گفته هایت بردم از یاد

تو ای اســــــــتاد حبیبی، مهربانم

تو خود اهل ادب هســــــــتی بدانم

ادب درچهـــــــــره ات باشد هویدا

وجودت یکسره شــوراست وشیدا

اگر خـــــواهی سرایی شعر روزی

یقیـــــن، داری دل پر آه و سوزی

نه اینکه درد خود را هی زنی داد

که اهل هلهـــــــله نیستی و فریاد

نمی دانم دگـــــــر بهرت چه گویم

و یا نام و نشان از تو چـــه جویم

سیامک نــــــام تو، شهرت حبیبی

پر از مهـــــــــر و وفایی و نجیبی

کلاست هست جــــــــای بحث آزاد

همیشه پر زدانشــــــــــجوی مازاد

اگر چه عــــــده ای از دوستان هم

گرفتند از شـــــــما یک نمره ی کم

ولی دارم یقیـــــــن کردی تو ارفاق

اگـــــــر چه بود آن دانشجویت قاق ...*

مرا در درســـــها هست یک عقیده

بکوشم درکــــــلاس، این است ایده

به وقت امتحان از بچــــــــــگی هم

همیشه گــــــردن من بوده است خم

تقـــــلب نیست کار و هــــــم مرامم

به وقت امتـــــــحان چون مرغ رامم

قرارم بود شعــــــری از تـــــو گویم

ولی یکــــــسر بشد از خــلق وخویم

اگر عمـــــری بماند بعد از این سال

و دل یاری کـــند جــــور آید این فال

برایت چــــــند بیتی نیــــــــک گویم

کنون هم از خجــــــالت سرخ رویم

دگر نـــــــــوروز می آید هـم از راه

توراهمـــــسرچوخورشیدوتویی ماه

نمی دانم که چــــــند فـــــرزند داری  ... (1)

به تعــــدادش ندارم هـــــــــیچ کاری

یقـین هســــتند آنها چــــــون ستاره

و سوسو می زنند گــــــردت هماره

همانطوری کــــــه دانی گیـــله مردم

گهی سرخ وگهی ســــبز، گاه زردم

تی قوربان من بشم ای جانه اوستاد

مه ره روزو شبـــــان دایم باور یاد

همیشه روز وشــب می یاد دری تو

می دیل ازیـــــاد تـــــو دایم زنه سو

ته ره خوش بگذره ایمساله نوروز

لبی خندان بدار هــر ماه و هر روز

ایلاهی جانه اوستاد من ته ره غش

تی خندان صورتم اصــــلا نایه خش

تمـــــاما بوسته این ابــــــیات بــنده

جه تی لب دور نبی شـــادی و خنده

اواخر اسفند ماه 1388

         پی نوشت:

1-   وقتی این نوشته را خواندم استاد گفتند یک فرزند دارند.

پس نوشت:

*- قاق در لغت نامه اصطلاحا به اسب هایی گفته می شود که بعد از بقیه ی اسب ها به خط پایان می رسد.