یلدا/ به به که دوباره آمد آجیل

تقدیم به دوستان یلدایی

منتشر شده در هفته نامه ی امید جوان(یلدای 92)

..................................................

به به که دوباره آمد آجیل  

 در محضر بی بدیل فامیل

شد وقت انار و هندوانه

نوشیدن چای؛  بی بهانه

موسیقی و شعر و فال بابا    

  هرچیزکه هست طالع ما

یلدایی و تو شبی بلندی  

 در  بر همه دردها  ببندی

حافظ به تو می دهد امیدی   

   در فال تو آورد نویدی

بر دُخت بمانده توی خانه  

امید دهد زند جوانه

بر هر پسر چپر چلاقی 

  کو غر بزند چنان کلاغی

امید پری دهد به فالش 

  فارغ ز تمام قیل و قالش

بر مادر دُخت خانه مانده

او را که به سر هُشی نمانده 

امید دهد که سال دیگر

از ره برسد وصال دیگر

ان دختر ترش روی اخمو  

قسمت بشود به مرد بی مو

یا آن پسرک که غر زند هی

داماد شود به دخت چون نی

ایام قدیم به شام یلدا  

  این گونه نبود رسم دلها

هم تخمه ی خوب خانگی بود

هم رسم همه یگانگی بود

آن قوری چای وساز و آواز

درد دل ما و گفتن راز

چون رفت همه ز یاد فامیل 

سیل آمده گویی از ره نیل

حالا که همه تکیم و تنها 

غم گشته اضافه  مهر منها

ای حافظ خوش سخن به ماگو

از پند خودت دوباره واگو

ده سال دگر دوباره یلدا

دختی  پسری نمانده تنها؟

امید که باشم و ببینم 

در محفل تان غمی نبینم

.........................................

آذر 92/افشین معشوری

«حرف نو»

«حرف نو»

حرف دارم، کجـــــــاست گوش تو

شعـــــــــر گــــــویم برای نوش تو

شد جهان نو، نمـــــــونه و عـــالی

پر زداد و ز ظــــــــلم ها خــــالی

اغــــــذیه، کیفی و فــــــراوان شد

میــــــوه واشــــربه چه ارزان شد

همه جا ســــازو ناقـــــاره و آواز

هــــمه جا شــوق و شادی و پرواز

در خیابان، مغــازه ها عالی است

آه وافغان که جیب ما خالی است

غم نخور،چون خدای ما اینجاست

این خوشی هم،هماره پا برجاست

فیــل یا خر ! مســــئله این نیست

مشکل ما مــــرام و آیین نیست

ما رحـــــیم و چراغــعلی داریم

چند آدم، چـــــــو قندعلی داریم

لوبیا شد به شــش هزار و صد

حرف هایم ز پیــــشتر شد رد

گوشت گویند نخور، فغان و اَه

اشکنه، یک غذای خوب و بَه

مرغ و مرغانه ها شـده اکسیر

خلق عاصی، خدا شـده دلگیر

لاجرم ما چو نقطه چین داریم

کی؟ کجا؟ دلی غمـــین داریم.

آبان 1391

سپیده

دوم مرداد سالروز تولدهمکار خوبم خانم سپیده ی ربیعی:

سپیده ســـــــــــر زد و آمد سپیده                     چو او کانون مــــــــــا هـــرگز ندیده

بسی فعـــال و هم او کاردان است                    کمی نازک دل وشــــیرین زبان است

چو آید صـــــبح در کانون بگوید:                     سلام، بر چهره اش شـــــادی بروید

به سال شصت وچار،درماه مرداد                    خدا او را به مام و خواهــــــرش داد

به روز دوم مــــــــــرداد هر سال                     شود یک سال پیر،شادان وخوشحال

سپیده نام او، شــــــــهرت ربیعی                     به صبح و شب خورد شـــیر طبیعی

به کانون آورد گــــــــاهی غذایی                      درآرند عـــــــــــّده ای از دل عــزایی

خورند و نیک به به می زنند باز                      نباشد زین میانه مــــــــطرب و سـاز

ز این همکارخوب دیگر چه گویم                     ز نیکی اش بُوَد کم هــــــر چه گویم

یکی همسر که نام او سعید است                      سپــــــــــیده دارد و اهل خــرید است

دبی، یا ترکیه فـــــــــــرقی ندارد                      دمادم خـــــــــــرج بر دســـتش گذارد

ز این همکار خــوب واهل معــنا                      نگویم بیش از این کاو هســــت دانا

الهی شـــــــاد باشی روز مــیلاد                      کنی خوشحالی و دلهـــــا کنی شــــاد

به شادی ات زمــــا یادی بیاری                      ِبُبر کیـــــــــک تا به لب خنده بکاری

مبارک باشد این شادی سپیده                         ز غم هـــــــــــرگز دلی سودی ندیده

روز پدر

چون که خدا دست بر افلاک زد              دست به افعـــــال خطرناک زد

گل بسرشت،آدم از ان یافت شد              نرم چوپوشینه ی زربافت شد

بود بهشت جای من و تو، همه             جِنّ فــراوان و پری یک رمه

آه از آن آدم و حـــــــــــوّای بد              میوه بچیدند، نبُــــــــرده سبد

چون که خدا داشت نظربرزمین              زود بگفت بار ببـــندید،همین

آدم و حوا به زمــــــــین آمدند               شخم بر این باغ مطـــلّا زدند

آدم از آن روز که همسر گرفت             جنگ زن و مرد از او درگرفت

ذله شد حوا وبه شو ناله کرد              گریه زهجران و غم خاله کرد

اشک چو جاری شد وآدم بدید              غصه وهم گول بخورداوشدید

زر بخرید، البسه ی نیک هم               خانه وماشین بخریدشیک هم 

الغرض این رسمِ بدِ روز مام!              چون که بیامد بشدیم زود خام

کادو فراوان و کمی دسته گل               مهرعیان گشت وزده عشق قل

بانوی منزل چوبسی شاد شد               خاطر همـــسر دگرش یاد شد

قورمه فراموش شد وقیمه هم             گشته فسنجان ز سر سفره کم

آمده پیتزا و شـــــــده پهلوان              اغذیه چی ها همـــگی قهرمان

آه چو روز پدر است بگذریم              چند شکایت، به کجـــاها بریم؟      

قصه ی روزپدراست گوش کن             جان من آن قصه فراموش کن

جای زرو دسته ی گل نازوقهر             جــای محبت شده این کام زهر

بخت به مردان ز ازل شور بود            راحتی و مهـــــر زما دور بود

نیست به ما چاره وتدبیر، واه             چند کنیم ناله و نـــفرین و آه

لیک بگوییم مبــــارک به هم              شاد بمانیم، بخوریم غصه کم

روز پدر بر تو مبـــارک بُوَد              یار تــو الـلهِ تبــــــــــارک بود

شادشوی غم نخوری هیچگاه             خانه ی دل روشن ورومثل ماه

باب مزاح بود و گه خنده ای             بی سر و همسر نشود بنده ای

مرد بزرگ همسر تو چون پری          از همه حرف و سخن من بری

نیک برو شیک بیا خنده کن              گاه نگه بر من شــــــرمنده کن

چون به درخانه رِسم نیمه شب          چشم هراسان و سرم کرده تب

ماه بود همــــسر تو گوش دار           هر چه که گفتم توفراموش دار

روز معلم // تقدیم به استادم

روز معــــــــلم شد و من خسته ام

سوخته دل چــــشم به در بسته ام

چون که نیاید خــــــــبری از کسی

غصه فـــــــراوان بخورم من بسی

لاجرم این همــــــــره خونین جگر

گیرم و چــــــــــــیزی بنویسم دگر

چونکه پیامک ســـوی استاد رفت

طعنه بیامد  که مــــــــرا یاد رفت

آه ندانم چه نوشتـــــــــــــم که باز

باز شد این مشت و بیـــــفتاد راز

ناگه از آن سو چــــو پیامی رسد

درد بر این جســـــــــم ملولم دَوَد

واژه نچرخید و نوشتــــــــم کمی

نیست دلم خــوش، نبود مرهمی

گفتی که پیغام، تورا چاره نیست

نیز مرا فــــــکر دگر باره نیست

رفع کنم هر چه که تکلیف وبس

قصد من این نیست، نــیاید نفس

گوشـــی چو غــرید ندادی جـواب

ماند به دل حرف، بــســـان حباب

وه چه کنم شـــاد شوی چون گلی

باز کنی لب تو چــــــــونان بلبلی

از دل خود کـــیـــنه بریزی برون

مهر به دل جـــــــای نمایی فزون

اخم بر آن چـــــــهره نیاید، بدان

قــــــفل، گناه است زنی بر زبان

چاره ی من تمشیت وتَرکه است

نیک پذیرم به تـــنم هرچه هست

بود مــَر از جـــــــانب تو یاوری

لیک ندانم چــــــــــه کنی داوری

جای تو درخانه ی قـــــــلبم بُوَد

لب بگشا چهــــــــره مصفا شود

شـاد دل و قلب تو اســــــــتاد باد

خانه ی تو روشـــــــن و آباد باد

عارف درویش

شنـــیدم من که عارف جانم آمد

رفیـــــــق غایب از چشمانم آمد

چـــو امد زنگ زد او یادمان کرد

صدایش شادی آوردشادمان کرد

مرا عشـــقی است با او جاودانه

امید عــــــــــمری نماید شادمانه

تو ای عارف، عزیزم شـاد باشی

زقیــــد و غصــــه ها آزاد باشی

الهی دشــــمنت گردد نگون سار

و آمال تو هـــــــم گــــردد پدیدار

زمن ای جان عارف گیر یک پند

بگیر آرام در یک گوشـه ای چند

سیــاست را بکن چندی فراموش

دهان بند و بشویک چند خاموش

تو را شیرین باشد چشــــم در راه

تو فرهاد هستی و او هست همراه

بــــــــــرایت آرزویی خــــیر دارم

به الــــــــطاف خـــــــدا امید وارم

ببین جان ریکا حرفــم بکن گوش

وشــــــهد زندگانی را بکن نــوش

زمســــتان چون رود سبزی بیاید

و رنج وغصــــه هایت هم سر آید

پی نوشت:

مصرع اول از عارفنامه ی معروف مرحوم ایرج میرزاست.

دوستان مهروداد

تقدیم به دوستانم در" مهروداد"

جمعی که توی" مهروداد" داریم ما ...(1)

فعـــــالن وتو کارا هــــــــستن هم پا

مـــدیر سایت معــــــــتمدی،  وکیـله

اهل نقد وبحث و نـــــــــــظر، دلـیله

خنـــــدون و کاردانه و خیلی کـوشا

کمی شبیه خواهـــــــــــــرم، نیـوشا

یه مرد پر انـرژی هـــــــــم آریاست

ساده وبی غل وغـــــشه، بیریاست

توی ســـرش هزارتا فـــــکر وایده

پر از دلیل ومنـــــطق و عــــــقیده

خوشم میـاد ازش آخـــــه باحـــاله

خندونه و عاشــــق قیــــــل و قاله

آریا کـــــــه باشه کارا لنگ نمیشه

منظم عیـــــــــنه ساعتــــه همیشه

 مرتضی صـــــــالح آبادی، نازنین

با اهل سینماست همه ش همنشین

مرتضی انگاری ســـــرش شلوغه

تحصیلاتش تو رشـــــته ی حقوقه

اهل هنر، یک پســــــر هـــــنرمند

دانا و اهله قــــلمه، خــــــرد مـند

حیاتی هم گرچه مدیر فنــــی است

غایبه دایم، توی چشــم من نیست

خانوم نصر یه منشـــــی زبردست

توکـــــارتایپ سریع وتیزوتردست

چن تا رفیق دیگه هســــــتن اینجا

تو "مهروداد" خیلی کارا داریم ما

الهی "مهــــــروداد" بشـه جـهانی

خودش خبـــــــرگزاری ِشه زمانی

این وسطا ماهم بشـــــیم سـرفراز

سری بیاریم تـــو ســــــرا برفراز

دور همیـــــم کار می کنیم همیشه

تو کارا اصلا اختــــــــــلال نمیشه

قصه رســـــــید به آخرش خدایی

پیــــــــــــام بدین برای هم نوایی

پانوشت:

1-  سایت حقوقی مهروداد(برای خواندن تازه ترین خبرهای حقوقی اینجا کلیک کنید)

درود بردوستان خواننده:

بعد از گذاشتن این پست در وبلاگ، دوستان با محبتم در "مهروداد" ای میلی فرستادند که کمی هم در تعریف شان غلو کرده اند؛ اما برای سپاسگزاری از لطف شان اینجا می گذارم تا شما هم بخوانید.

سلام بر گل روی ملک الشعرای مهرو داد

در روزهای سخت تحریم بنزین و تعطیلی کشور، سر دبیرخبری مهروداد، درحال اصلاح رسالۀ ی موش و گربۀ ی خود با تاخیر پانصد ساله است و در دل مسرت شکست پرسپولیس و صدر نشینی استقلال را داشته ولی گهگاهی کابوس 6 تای سال 1352 به سراغش می آید .

خوش به حال مهروداد که سردبیرش ملک الشعرائی فرزانه و عالم و دانشمند است ،ولی حیف که صبح ها روزنامه ی کیهان و ظهرها ایران می خواند.

              "خداوند شما را با هیتلر و اوریانا فالاچی( البته دوران جوانیش) محشور نماید"
                                                هیئت تحریریه ی تبعیدیه ی مهروداد

                                                                                                                                                                     

البته توضیحی لازم است و آن اینکه این نوشته دستپخت دوست ارجمندم، (یک پرسپولیسی کاملا فاشیست!)جناب آقای "آریا محمد زاده ی آذرپور" است، بدینوسیله دیگر عزیزان را ازاتهام نوشتن چنین متنی به کلی تبرئه می کنم.    
                                                                                                  :-)-<-<