روز معلم // تقدیم به استادم

روز معــــــــلم شد و من خسته ام

سوخته دل چــــشم به در بسته ام

چون که نیاید خــــــــبری از کسی

غصه فـــــــراوان بخورم من بسی

لاجرم این همــــــــره خونین جگر

گیرم و چــــــــــــیزی بنویسم دگر

چونکه پیامک ســـوی استاد رفت

طعنه بیامد  که مــــــــرا یاد رفت

آه ندانم چه نوشتـــــــــــــم که باز

باز شد این مشت و بیـــــفتاد راز

ناگه از آن سو چــــو پیامی رسد

درد بر این جســـــــــم ملولم دَوَد

واژه نچرخید و نوشتــــــــم کمی

نیست دلم خــوش، نبود مرهمی

گفتی که پیغام، تورا چاره نیست

نیز مرا فــــــکر دگر باره نیست

رفع کنم هر چه که تکلیف وبس

قصد من این نیست، نــیاید نفس

گوشـــی چو غــرید ندادی جـواب

ماند به دل حرف، بــســـان حباب

وه چه کنم شـــاد شوی چون گلی

باز کنی لب تو چــــــــونان بلبلی

از دل خود کـــیـــنه بریزی برون

مهر به دل جـــــــای نمایی فزون

اخم بر آن چـــــــهره نیاید، بدان

قــــــفل، گناه است زنی بر زبان

چاره ی من تمشیت وتَرکه است

نیک پذیرم به تـــنم هرچه هست

بود مــَر از جـــــــانب تو یاوری

لیک ندانم چــــــــــه کنی داوری

جای تو درخانه ی قـــــــلبم بُوَد

لب بگشا چهــــــــره مصفا شود

شـاد دل و قلب تو اســــــــتاد باد

خانه ی تو روشـــــــن و آباد باد