سپیده

دوم مرداد سالروز تولدهمکار خوبم خانم سپیده ی ربیعی:

سپیده ســـــــــــر زد و آمد سپیده                     چو او کانون مــــــــــا هـــرگز ندیده

بسی فعـــال و هم او کاردان است                    کمی نازک دل وشــــیرین زبان است

چو آید صـــــبح در کانون بگوید:                     سلام، بر چهره اش شـــــادی بروید

به سال شصت وچار،درماه مرداد                    خدا او را به مام و خواهــــــرش داد

به روز دوم مــــــــــرداد هر سال                     شود یک سال پیر،شادان وخوشحال

سپیده نام او، شــــــــهرت ربیعی                     به صبح و شب خورد شـــیر طبیعی

به کانون آورد گــــــــاهی غذایی                      درآرند عـــــــــــّده ای از دل عــزایی

خورند و نیک به به می زنند باز                      نباشد زین میانه مــــــــطرب و سـاز

ز این همکارخوب دیگر چه گویم                     ز نیکی اش بُوَد کم هــــــر چه گویم

یکی همسر که نام او سعید است                      سپــــــــــیده دارد و اهل خــرید است

دبی، یا ترکیه فـــــــــــرقی ندارد                      دمادم خـــــــــــرج بر دســـتش گذارد

ز این همکار خــوب واهل معــنا                      نگویم بیش از این کاو هســــت دانا

الهی شـــــــاد باشی روز مــیلاد                      کنی خوشحالی و دلهـــــا کنی شــــاد

به شادی ات زمــــا یادی بیاری                      ِبُبر کیـــــــــک تا به لب خنده بکاری

مبارک باشد این شادی سپیده                         ز غم هـــــــــــرگز دلی سودی ندیده

روز پدر

چون که خدا دست بر افلاک زد              دست به افعـــــال خطرناک زد

گل بسرشت،آدم از ان یافت شد              نرم چوپوشینه ی زربافت شد

بود بهشت جای من و تو، همه             جِنّ فــراوان و پری یک رمه

آه از آن آدم و حـــــــــــوّای بد              میوه بچیدند، نبُــــــــرده سبد

چون که خدا داشت نظربرزمین              زود بگفت بار ببـــندید،همین

آدم و حوا به زمــــــــین آمدند               شخم بر این باغ مطـــلّا زدند

آدم از آن روز که همسر گرفت             جنگ زن و مرد از او درگرفت

ذله شد حوا وبه شو ناله کرد              گریه زهجران و غم خاله کرد

اشک چو جاری شد وآدم بدید              غصه وهم گول بخورداوشدید

زر بخرید، البسه ی نیک هم               خانه وماشین بخریدشیک هم 

الغرض این رسمِ بدِ روز مام!              چون که بیامد بشدیم زود خام

کادو فراوان و کمی دسته گل               مهرعیان گشت وزده عشق قل

بانوی منزل چوبسی شاد شد               خاطر همـــسر دگرش یاد شد

قورمه فراموش شد وقیمه هم             گشته فسنجان ز سر سفره کم

آمده پیتزا و شـــــــده پهلوان              اغذیه چی ها همـــگی قهرمان

آه چو روز پدر است بگذریم              چند شکایت، به کجـــاها بریم؟      

قصه ی روزپدراست گوش کن             جان من آن قصه فراموش کن

جای زرو دسته ی گل نازوقهر             جــای محبت شده این کام زهر

بخت به مردان ز ازل شور بود            راحتی و مهـــــر زما دور بود

نیست به ما چاره وتدبیر، واه             چند کنیم ناله و نـــفرین و آه

لیک بگوییم مبــــارک به هم              شاد بمانیم، بخوریم غصه کم

روز پدر بر تو مبـــارک بُوَد              یار تــو الـلهِ تبــــــــــارک بود

شادشوی غم نخوری هیچگاه             خانه ی دل روشن ورومثل ماه

باب مزاح بود و گه خنده ای             بی سر و همسر نشود بنده ای

مرد بزرگ همسر تو چون پری          از همه حرف و سخن من بری

نیک برو شیک بیا خنده کن              گاه نگه بر من شــــــرمنده کن

چون به درخانه رِسم نیمه شب          چشم هراسان و سرم کرده تب

ماه بود همــــسر تو گوش دار           هر چه که گفتم توفراموش دار

روز معلم // تقدیم به استادم

روز معــــــــلم شد و من خسته ام

سوخته دل چــــشم به در بسته ام

چون که نیاید خــــــــبری از کسی

غصه فـــــــراوان بخورم من بسی

لاجرم این همــــــــره خونین جگر

گیرم و چــــــــــــیزی بنویسم دگر

چونکه پیامک ســـوی استاد رفت

طعنه بیامد  که مــــــــرا یاد رفت

آه ندانم چه نوشتـــــــــــــم که باز

باز شد این مشت و بیـــــفتاد راز

ناگه از آن سو چــــو پیامی رسد

درد بر این جســـــــــم ملولم دَوَد

واژه نچرخید و نوشتــــــــم کمی

نیست دلم خــوش، نبود مرهمی

گفتی که پیغام، تورا چاره نیست

نیز مرا فــــــکر دگر باره نیست

رفع کنم هر چه که تکلیف وبس

قصد من این نیست، نــیاید نفس

گوشـــی چو غــرید ندادی جـواب

ماند به دل حرف، بــســـان حباب

وه چه کنم شـــاد شوی چون گلی

باز کنی لب تو چــــــــونان بلبلی

از دل خود کـــیـــنه بریزی برون

مهر به دل جـــــــای نمایی فزون

اخم بر آن چـــــــهره نیاید، بدان

قــــــفل، گناه است زنی بر زبان

چاره ی من تمشیت وتَرکه است

نیک پذیرم به تـــنم هرچه هست

بود مــَر از جـــــــانب تو یاوری

لیک ندانم چــــــــــه کنی داوری

جای تو درخانه ی قـــــــلبم بُوَد

لب بگشا چهــــــــره مصفا شود

شـاد دل و قلب تو اســــــــتاد باد

خانه ی تو روشـــــــن و آباد باد